To jeden z tych koncertów, na które w tym roku czekałam najbardziej. Mając duże oczekiwania, od początku mocno wymagałam. Chciałam trafić na dobre miejsce, trzymałam kciuki za dobrą akustykę (tak, na Narodowym da się coś usłyszeć, ale tylko w wyjątkowych przypadkach) i komfortowych sąsiadów na trybunach. Czy się udało?
Udałam się na koncert z dużymi oczekiwaniami, a występ był tylko ok. Nie powalił mnie na łopatki, ale to pewnie dlatego, że byłam zmęczona. Nie służy mi nie tylko warszawski vibe, ale także późne jak dla mnie godziny koncertów. Mimo kiepskiego samopoczucia i tańczącego obok mnie koncertowego sąsiada dałam radę dotrwać do końca. Choć nie ukrywam, odliczałam. Bolały mnie nogi i kręgosłup, czyli standard w przypadku ludzi w moim wieku.
Na koncercie nie zabrakło oczywiście dobrego grania. Zespół brzmiał świetnie i nawet było go poprawnie słychać, co już jest dużym osiągnięciem jak na ten obiekt. Dan Reynolds w pewnym momencie pozbył się również swojego bezrękawnika i prezentował klatę. Laski piszczały, a staniki latały.
Koncert był pozytywny i na pewno będę o nim pamiętała, ale nie powalił mnie na łopatki. Być może miałam za duże oczekiwania. Ewentualnie zły humor.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz