To drugi koncert z tegorocznych, na które najbardziej czekałam. Pewnie dlatego, że większość tegorocznych muzycznych wojaży dotyczy starszych kapel, których repertuaru nie znam wybitnie. W przypadku tego Artysty miałam pewność, że od początku do końca będę śpiewać i tańczyć. I wcale się nie pomyliłam!
Byłam w tym roku na koncercie, który przeniósł mnie do lat młodości. Był to występ Basshuntera. Postanowiłam się ponownie odmłodzić, tym razem jadąc jednak na muzyczne wydarzenie z udziałem Danzela.
Mojego koncertowego wariactwa ciąg dalszy. Prosto z AC/DC pojechałam do Łodzi, bo tam czekał mnie zupełnie inny klimat, mniejsze korki i ładniejsza pogoda. A na scenie? Lionel Richie!
Koncertowy czerwiec kończę nieco spokojniej, ale jednocześnie bardzo radośnie, bo będąc częścią ważnego dla mnie koncertu. Istotnego dlatego, że lubię piosenki Ani Dąbrowskiej. Bardzo mi pasuje tematyka nieszczęśliwej miłości, zdrad, rozstań. Poza tym są to radiowe hity, które od lat rozgłośnie radiowe namiętnie emitują, przez co trudno nie znać ich słów. Było więc nie tylko słychane, ale też śpiewane!
Bilet na koncert tej artystki kupiłam w 2019 roku. Zaplanowany na 2020 rok koncert został przełożony, następnie odwołany. Obeszłam się więc smakiem. Przez kilka kolejnych lat w temacie jej koncertu była cisza, aż wreszcie pojawiła się informacja, że zagra w Polsce. Zresztą po raz pierwszy. Kupiłam bilet, lecz bez większej euforii, ponieważ miałam z tyłu głowy, że wydarzenie znów może zostać odwołane. Tym razem doszło jednak do skutku. Alanis Morisette wystąpiła w warszawskim Torwarze.
Czy można się nastawić absolutnie najgorzej, a potem miło zaskoczyć? Często tak czynię, w dodatku z wieloma rzeczami, jednak w przypadku tego koncertu nastawienie miałam na maksa negatywne z nieistniejącą opcją poprawienia go. Dlaczego?
Czasem mimo pozytywnego nastawienia i chęci posłuchania kogoś lubianego na żywo, okazuje się, że koncert jest niewypałem. Może się tak dziać z różnych powodów. Zmęczenie materiałem, niedyspozycja czy po prostu słaby występ. Myślę, że w tym przypadku była to mieszanka wszystkich tych elementów, w dodatku występująca po obu stronach — zarówno mojej, jak i Agnieszki Chylińskiej.
Czasami się zastanawiam, czy w poprzednim życiu nie byłam przypadkiem góralką. Mimo że nie lubię ludzi, góralski vibe i otwartość bardzo mi pasują. Mam wrażenie, że obcując z góralami, uczę się tej otwartości i radości. Jest jej wkoło bardzo dużo, gdy na scenie pojawia się kapela Pogwizdani. Miałam to szczęście, że po raz kolejny odwiedzili Opolszczyznę.
Wiek chyba robi swoje, bo coraz bardziej odchodzę od muzyki rockowej na rzecz nowych brzmień. Nie tylko tych wydobywających się z głośnika, ale też zasłyszanych na żywo. W tym roku postanowiłam się wyłamać i pójść na koncert z muzyką soul i R&B. Któż inny mógłby stanąć na scenie, reprezentując ten gatunek, jak nie Macy Gray?
W tym roku udaje mi się odhaczać koncerty perełek, które od wielu lat widniały na moje liście i jakichś (pewnie błahych) powodów nie udało mi się ich zobaczyć. Jednym z takich koncertów jest Paktofonika. I nie do końca jest tak, że nie widziałam chłopaków na scenie, bo widziałam! I nawet grali kawałki PFK, natomiast oficjalnie występowali wtedy jako Pokahontaz, więc nazwa grupy się nie zgadzała. Tym razem znów ich ujrzałam, ale już pod nazwą, pod którą chciałam.
Ten rok zaowocował w koncerty amerykańskich gwiazd. O ile trzeba im przyznać, że dają świetne show, zupełnie odbiegające od polskich standardów, o tyle zdecydowanie przesadzają one z godziną koncertu. Zespół Limp Bizkit, który pojawił się w łódzkiej Atlas Arenie, w tej kwestii pokonał wszystkich konkurentów.
Ile człowiek by dał, żeby zatrzymać czas. W przypadku niektórych postaci dzieje się to samoistnie. Lenny Kravitz dokonał niemożliwego i zatrzymał wskazówki zegara na czasach swojej młodości, którą zaprezentował w gliwickiej arenie.
Jako że jest to dla mnie wyjątkowy rok, postanowiłam robić wyjątkowe rzeczy. Takie, na które tradycyjnie bym się nie szarpnęła. Jedną z nich jest wizyta w Energy2000. To zdecydowanie nie miejsce dla mnie, ale nie jestem jeszcze tak ważna, aby decydować o okolicznościach, w których występują ważni dla mnie ludzie. Taką postacią jest Basshunter, kolejny twórca mojego dzieciństwa.
W Polsce utarło się powiedzenie, że królowa jest tylko jedna. Mając na swoim koncie sporo koncertów, stwierdzam, że może i jest, ale przypada ona na jeden obiekt, jeden dzień, jedno wydarzenie. Tego dnia królowa była tylko jedna w Atlas Arenie. Była nią Cyndi Lauper.
