IRA

Wagary w poniedziałek? Dla zespołu IRA warto! 

W 2008 roku po raz pierwszy usłyszałam Artura Gadowskiego na żywo. IRA grała na Dniach Prudnika. Był to mój pierwszy bardziej ukierunkowany muzycznie koncert, z którego przywiozłam wspaniałe wspomnienia, książkę a nawet pałeczkę perkusyjną zespołu, którą złapał dla mnie tata. Niby kawałek drewna, a tyle w nim magii.

Magia utrzymała się po dziś dzień i kiedy przyszło mi już usiąść w NDKu na wygodnym miejscu, poczułam motyle w brzuchu. 

IRA na scenę wtargnęła 3 minuty przed czasem, według mojego zegareczka. Co prawda czuję niedosyt, bo koncert trwał niespełna godzinę, ale była to godzina wypełniona po brzegi ambitnymi i pełnymi emocji tekstami, którym towarzyszyła znakomita muzyka.

Akustyczne koncerty mają to do siebie, że człowiek skupia się na tekście i przekazie, a nie tuptaniu i przesadnej zabawie. Noga niestety posłuszna nie była i "latała" pod sufit, dłonie stukały o siebie wydając non stop oklaski. 

IRA zaprezentowała śmietankę swojej twórczości. Począwszy od utworu Taki sam, Parę chwil (ta piosenka budzi mnie każdego dnia i nadal ją kocham) czy Wiara, aż po Nadzieję, której muzykom z pewnością nie brakuje. Widownia chętnie śpiewała także znane w całej Polsce, a nawet w świecie kawałki Ona jest ze snu, Londyn 8:15 i Mój dom, przy którym absolutnie nikt nie siedział. 

Bardzo podobało mi się to, że dwaj gitarzyści z inicjatywy wokalisty zaśpiewali swoje ulubione piosenki, które wcale nie są piosenkami zespołu. Do tej pory nie spotkałam się z tak smaczną dla ciała i ducha akcją.

Wieczór był wspaniały. Prócz uśmiechów, wymiany spojrzeń z muzykami, których miałam na wysokości oczu i na wyciągnięcie dłoni, doświadczyłam także pozascenicznych emocji przy "zbieraniu" autografów i wspólnych zdjęć. Takie momenty pokazują, że nie ma barier, a podziały na gwiazdy i zwykłych szaraków nie istnieją. Członkowie zespołu z entuzjazmem wyłonili się z garderoby i spędzili z fanami, a raczej fankami ok. 30 minut. 

Dzisiejszy koncert dowiódł, że retrospekcja jest silna. Rok 2008 delikatnie nałożył się na 2016, dając mej głowie burzę przyjemności.

Takiej burzy się nie boję!

Anita