Często jest tak, że jeśli nie nastawiam się na dobry koncert, okazuje się być super. I odwrotnie. Jeśli jadę na niego z nastawieniem, że będzie rewelacyjny, bo zagra ktoś dla mnie ważny, występ często mnie nie zadowala. Mimo że nie chciałam się tym razem w żaden sposób nastawiać, nie potrafiłam. Czekałam na ten koncert długimi miesiącami i pojawiły się wobec niego oczekiwania. Chciałam konkretu. Mięsa. Bałam się, że to zepsuje całą zabawę. Nie zepsuło.
Koncerty, na które idzie się bez większych oczekiwań, zwykle okazują się być tymi wyjątkowymi. Nie inaczej było w przypadku wczorajszego spotkania z legendą polskiej muzyki rozrywkowej — zespołem Czerwone Gitary.
YouTube od wielu lat jest moją telewizją. To w nim odkrywałam i wciąż odkrywam perełki. Głównie muzyczne. Przed prawie dziesięcioma laty trafiłam na Wojtka Szumańskiego. Urzekł mnie jego luz, młodzieńcza radość i dźwięk strun. Po wielu latach znalazłam się na jego koncercie.
Jubileuszowe koncerty mają to do siebie, że często pojawiają się na nich osoby związane w przeszłości z danym zespołem, aby urozmaicić występ czy przywołać wśród publiczności wspomnienia. W przypadku tego koncertu mocno liczyłam na taki zabieg. Czy się udało?
Są takie gwiazdy, które wzbudzają emocje nie tylko w moim pokoleniu, ale także, a może przede wszystkim — pokoleniu rodziców. Przywołują miłe wspomnienia z nastoletnich dyskotek, podnoszą na duchu i przypominają, że "kiedyś to było". Taką gwiazdą jest niewątpliwie zespół Boney M. Co robił w Otmuchowie i czy to faktycznie ta legendarna kapela? Spieszę z wyjaśnieniami.
Koncerty z okazji dni miast mają to do siebie, że często są mieszanką różnych gatunków muzycznych. Rzadko kiedy one do siebie pasują, a jeszcze rzadziej taka bomba trafia w gusta odbiorcy. W moim przypadku jednak mieszanka hip-hopu i muzyki pop-rockowej była idealnym zwieńczeniem letniego, niedzielnego dnia.
Lato ma to do siebie, że przepełnione jest koncertami z okazji dni różnych miast. To dobra okazja do zaliczenia koncertów tych muzyków, których nie jest się wielkimi fanami, ale pragnie się ich z jakichś powodów usłyszeć na żywo. Tak właśnie mam z Dawidem Kwiatkowskim. Lubię gościa, szanuję, uważam, że świetnie śpiewa, a przy tym jest dżentelmenem, jakiego na tym świecie już nawet z dwoma świecami się nie znajdzie. Dlatego właśnie znalazłam się pod sceną, gdy ten świętował z mieszkańcami jednego z okolicznych miasteczek.
Na myśl o tym zespole zawsze robi mi się ciepło na sercu. Dlaczego? To właśnie od muzyki tej kapeli rozpoczęłam swoją muzyczną, rockową przygodę. Trwa ona do dziś, dlatego tym chętniej udałam się na ten koncert. Kto tym razem zagrał w Opolu? Ira. Boysband będący jak wino.
Dzieciństwo to beztroski czas wieszania plakatów na ścianach i wcielania się w rolę największych gwiazd. To również okres buntu i przemian. Nie tylko wizualnych, ale także tych w głowie. Artystką wpisującą się w ten obraz, której oblicze tkwiło na ścianie w moim pokoju, jest Avril Lavigne. To właśnie piosenki tej nastolatki wykrzykiwałam, gdy nie zgadzałam się z rodzicami i chciałam pokazać, jak bardzo jestem niezależna. Koncert Avril to nie tylko spełnienie dziecięcych marzeń, ale też wyraz buntu, który podobnie jak u Lavigne - nigdy nie minął.
Rozpoczęcie kolejnego koncertowego roku z przytupem mogło odbyć się wyłącznie w towarzystwie górali, którym uśmiech z twarzy nigdy nie schodzi. Bynajmniej nie jest to spowodowane spożyciem dużej ilości śliwowicy. W ich sercu gra muzyka, a w żyłach płynie niesamowity talent. Do bycia skromnym, szczerym, zabawnym. Tacy są właśnie muzycy z zespołu Pogwizdani.
